Triatleet Marloes Vos – In het water brak ik, ik kán helemaal niet zwemmen zonder wetsuit

Mijn armen raken het water en ik ga. De koude stroming langs mijn lichaam vergt het uiterste van mijn hoofd. “Coördinatie houden, coördinatie houden” verbijt ik me. Nog even en dan kan ik fietsen, de vrijheid tegemoet. Triathlon is de allermooiste sport op aarde, besef ik me bij elke meter die ik afleg. Dit is waarvoor ik gemaakt ben. De wissel naar het lopen. Fiets aan de kant en doorgaan. Stap voor stap op weg naar de finish. Dit is sport zoals ik sport wil ervaren.

Mijn naam is Marloes Vos. Een paar jaar geleden zat ik door een spieraandoening nog in een rolstoel. Ik besloot dat het anders moest. Ik ontdekte triathlons en moest en zou de uitdaging aan. Dit is mijn kans om mijn leven terug te krijgen.

Triathlon gaf me die kans. Ik verbeterde mijn spierspanning en langzaam zette ik steeds vaker de rolstoel aan de kant. Deze sport gaf me de vrijheid van lopen, de uitdaging om door te blijven gaan. Ik móét sporten anders verval ik weer. Als ik niet sport verlies ik door mijn spieraandoening de coördinatie over mijn lichaam en raak ik naast deze sport ook veel vrijheid kwijt.
Ik train heel erg hard, zo’n 14 uur per week. Ik heb dit weekend maar 1 aanpassing nodig en dat is een wetsuit. Het geeft me nét dat drijfvermogen waardoor mijn been de coördinatie niet verliest. Ja, als ik me ooit vastbijt in langere afstanden heb ik ook een buddy nodig die mij helpt met aansturing. Iemand die bij voorkeur net zo gek is als ik en “links” en “rechts” kan roepen.

Vandaag brak deze sport me tot in mijn vezels. Aankomend weekend doe ik de ¼ triathlon van Gendt. Het wordt heet. De organisatie kondigt bij een temperatuur boven de 22 graden voor de veiligheid een non-wetsuit maatregel aan. Begrijpelijk, voor de veiligheid! Maar ik kán niet zonder wetsuit. Dus mailde ik de organisatie, die verwees naar de Nederlandse Triathlon Bond en de bond, die verwees naar de organisatie. Mensen in rolstoel mogen door hun beperking wél een neopreen broek aan, maar mijn aandoening is niet te classificeren, dus moet ik zwemmen zonder wetsuit of ander hulpmiddel.

Vandaag smaakte tijdens mijn zwemtraining het water zout van mijn tranen. Met man en macht probeerde ik zonder wetsuit vooruit te komen. Het lukte niet. Het lukte gewoon niet. Even voelde ik me beperkter dan ooit binnen een sport waar mijn hart ligt, die me vrijheid brengt. Ik brak. Zo kan ik niet starten.

Ga ik de triathlon winnen? Nee joh. Ik vecht een achterhoedegevecht in de recreatieve klasse. Geen podiumkansen, maar dat ik mee kan doen aan deze prachtige sport, gewoon mee kan doen. Dat is de allergrootste winst op aarde.

Finish triathlon van Gendt 2018. Fotografie: Willie Derksen

 

Marloes Vos is ambassadeur van Dutch Adaptives. Dutch Adaptives is een sportteam bestaande uit mensen met beperking en/of chronische ziekte met de missie reguliere sport toegankelijk te maken voor iedereen. Wij geloven dat kleine aanpassingen grote gevolgen kunnen hebben voor de toegankelijkheid van sport.

Marloes is niet de enige triatleet die tegen dit obstakel aanloopt. Er is een grotere groep atleten die wél aanpassingen nodig hebben maar geen paralympische classificatie kunnen krijgen. Het is een groep die stelselmatig tussen wal en schip valt en bij elke wedstrijd individueel weer moet knokken voor een plek. Daar moet verandering in komen! Wij nodigen de Nederlandse Triathlon bond uit voor een gesprek. Laten we samen kijken hoe we deze prachtige sport structureel toegankelijker kunnen maken, voor iedereen. Uit liefde voor de sport.

fotografie: Hendrik ReiniersePixel Dezign

Ben jij een sporter met beperking en/of chronische ziekte en loop jij ook tegen dit soort zaken aan? Mail dan naar info@dutchadaptives.nl. Je staat zeker niet alleen.

UPDATE: Er is inmiddels contact geweest met de Nederlandse Triathlon Bond.  Daarover meer hier >>

X